کی میتونه این معادله رو حل کنه؟؟؟ ما که نتونستیم!!!

دست نوشته ی رتبه اول کنکور سال ۶۴ (شهید احمدرضا احدی)، ساعتی قبل از شهادت :

چه کسی می تواند این معادله را حل کند؟؟

چه کسی می داند فرود یک خمپاره قلب چند نفر را می درد؟

چه کسی می داند جنگ یعنی سوختن ،یعنی آتش ،یعنی گریز به هر جا ،به هر جا که اینجا نباشد ،

یعنی اضطراب که کودکم کجاست ؟ جوانم چه می کند ؟دخترم چه شد ؟

به راستی ما کجای این سوال ها و جواب ها قرار گرفته ایم ؟

کدام دختر دانشجویی که حتی حوصله ندارد عکس های جنگ را ببیند و اخبار آن را بشنود ،

از قصه دختران معصوم سوسنگرد با خبر است ؟

آن مظاهر شرم و حیا را چه کسی یاد می کند که بی شرمان دامنشان را آلوده کردند

و زنده زنده به رسم اجدادشان به گور سپردند.

کدام پسر دانشجویی می داند هویزه کجاست ؟ چه کسی در هویزه جنگیده ؟

کشته شده و درآنجا دفن گردیده ؟ چه کسی است که معنی این جمله را درک کند:

"نبرد تن و تانک؟!" اصلا چه کسی می داند تانک چیست ؟

چگونه سر ۱۲۰ دانشجوی مبارز و مظلوم زیر شنی های تانک له می شود ؟

آیا می توانید این مسئله را حل کنید ؟

گلوله ای از لوله دوشیکا با سرعت اولیه ی خود از فاصله هزار متری شلیک می شود

و در مبدا به حلقومی اصابت نموده و آن را سوارخ کرده وگذر می کند ،

حالا معلوم نمایید سر کجا افتاده است ؟ کدام گریبان پاره می شود ؟

کدام کودک در انزوا وخلوت اشک می ریزد؟

وکدام کدام...؟ توانستید؟؟

اگر نمی توانید، این مسئله را با کمی دقت بیشتر حل کنید:

هواپیمایی با یک ونیم برابر سرعت صوت از ارتفاع ده متری سطح زمین ،

ماشین لندکروزی که با سرعت در جاده مهران-دهلران حرکت می نماید،مورد اصابت موشک قرار می دهد،

اگر از مقاومت هوا صرف نظر شود. معلوم کنید کدام تن می سوزد؟کدام سر می پرد ؟

چگونه باید اجساد را از درون این آهن پاره له شده بیرون کشید ؟

چگونه باید آنها را غسل داد ؟چگونه بخندیم و نگاه آن عزیزان را فراموش کنیم؟

چگونه می توانیم در شهرمان بمانیم وفقط درس بخوانیم .

چگونه می توانیم درها را به روی خود ببندیم و چون موش در انبار کلمات کهنه کتاب لانه بگیریم ؟

کدام مسئله را حل می کنی؟ برای کدام امتحان درس می خوانی؟ به چه امید نفس می کشی ؟

کیف و کلاسورت را از چه پر می کنی؟

از خیال ، از کتاب ، از لقب شامخ دکتر یا از آدامسی که هر روز مادرت در کیفت می گذارد ؟

کدام اضطراب جانت را می خورد ؟ دیر رسیدن به اتوبوس ، دیر رسیدن سر کلاس ، نمره گرفتن؟

دلت را به چه چیز بسته ای؟ به مدرک ، به ماشین ، به قبول شدن در حوزه فوق دکترا ؟

"صفایی ندارد ارسطو شدن،خوشا پر کشیدن ،پرستو شدن"

آی پسرک دانشجو ، به تو چه مربوط است که خانواده ای در همسایگی تو داغدار شده است ؟

جوانی به خاک افتاده است؟

آی دخترک دانشجو ، به تو چه مربوط است که دختران سوسنگرد به اشک نشانده اند ؟

و آنان را زنده به گور کردند ؟هیچ می دانستی؟ حتما نه!...

هیچ آیا آنجا که کارون و دجله و فرات بهم گره می رود ، به دنبال آب گشته ای

تا اندکی زبان خشکیده کودکی را تر کنی و آنگاه که قطه ای نم یافتی

با امید های فراوان به بالین آن کودک رفتی تا سیرابش کنی اما دیدی که کودک دیگر آب نمی خورد!!

اما تو اگر قاسم نیستی ، اگرعلی اکبر نیستی ، اگر جعفر و عبدالله نیستی ، لااقل حرمله مباش !

که خدا هدیه حسین را پذیرفت و خون علی اکبر و علی اصغر را به زمین پس نداد.

من نمی دانم که فردای قیامت این خون با حرمله چه خواهد کرد ....

آخرین برگ دفترچه یادداشت یکی از شهدای گردان حنظله لشگر 27 محمد رسول الله (ص) که در کانال فکه حین تفحص به دست آمده است:

امروز روز پنجم است که که در محاصره هستیم ، آب و نان را جیره بندی کرده ایم عطش همه را هلاک کرده ، حالا همه با شهدا در کنار هم در انتهای کانال خوابیده ایم دیگر کسی تشنه نیست و امیدوارند به دست سید الشهدا سیراب شوند

نام علی کریمی هنوز بر سر زبانهای طرفداران بایرن مونیخ در المان

صفحه غیر رسمی باستین شواین اشتایگر که از سوی طرفداران آلمانی این بازیکن اداره می شود، از علی کریمی یاد کرد.

به گزارش فرهنگ نیوز ، علی کریمی دو فصل در تیم بایرن مونیخ بازی کرد و به نظر می رسد آلمانی ها هنوز وی را فراموش نکرده اند.
صفحه غیر رسمی باستین شواین اشتایگر  یکی از ستاره های تاثیرگذار بایرن و تیم ملی آلمان که از سوی طرفداران آلمانی این بازیکن اداره می شود، عکسی از پیراهن شماره ۸ علی کریمی در بایرن منتشر و به این شیوه از کریمی یاد کرد.

جالب اینجاست که هواداران ایرانی کریمی پس از اطلاع از این اتفاق، به این صفحه مراجعه کرده و به کریمی ابراز علاقه کردند.

منبع: نامه نیوز

امدیم نبودید وعده ما بهشت!!!

یکی از فرماندهان جنگ میگفت: خدا رحمت کند حاج عبدالله ضابط را. برایم تعریف می کرد: خیلی دلم میخواست سید مرتضی آوینی را ببینم. یک روز به رفقایش گفتم، جور کنید تا ما سید مرتضی را ببینیم. خلاصه نشد. بالاخره آقای سید مرتضی آوینی توی فکه روی مین رفت و به آسمونها پر کشید.

تا اینکه یک وقتی آمدیم در منطقۀ جنگی با کاروانهای راهیان نور. شب در آنجا ماندیم. در خواب، شهید آوینی را دیدم و درد و دل هایم را با او کردم؛ گفتم آقا سید، خیلی دلم میخواست تا وقتی زنده هستی بیام و ببینمت، اما توفیق نشد. به من گفت ناراحت نباش فردا ساعت 8 صبح بیا سر پل کرخه منتظرت هستم. صبح از خواب بیدار شدم. منِ بیچاره که هنوز زنده بودن شهید را شک داشتم گفتم: این چه خوابی بود، او که خیلی وقت است شهید شده است. گفتم حالا برم ببینم چی میشه.

بلند شدم و سر قراری رفتم که با من گذاشته بود، اما با نیم ساعت تأخیر، ساعت 8:30.

دیدم خبری از آوینی نیست. داشتم مطمئن میشدم که خواب و خیال است. سربازی که اون نزدیکیها در حال نگهبانی بود نزدیک آمد و به من گفت: آقا شما منتظر کسی هستید؟ گفتم: آره، با یکی از رفقا قرار داشتیم.

گفت: چه شکلی بود؟ برایش توصیف کردم. گفتم: موهایش جوگندمی است. محاسنش هم این جوری است.

گفت: رفیقت اومد اینجا تا ساعت 8 منتظرت شد نیامدی، بعد که خواست بره پیش من اومد و به من گفت: کسی با این اسم و قیافه مییاد اینجا، به او بگو آقا مرتضی اومد و خیلی منتظرت شد، نیامدی. کار داشت رفت. اما روی پل برایت با انگشت چیزی نوشته، برو بخوان. رفتم و دیدم خود آقا مرتضی نوشته: آمدیم نبودید، وعدۀ ما بهشت! سید مرتضی آوینی. (و کسانی را که در راه خدا کشته می شوند، مرده نخوانید، بلکه زنده اند؛ ولی شما نمی دانید. بقره، 154)

صحبتهای جالب حضرت موسی با چوپان

دید موسی یک شبانی^چوپان را براه
                                       کو همی‌گفت ای گزیننده اله
تو کجایی تا شوم من چاکرت
                                       چارقت^کفش دوزم کنم شانه سرت
جامه‌ات شویم شپشهاات کشم

                                       شیر پیشت آورم ای محتشم

دستکت بوسم بمالم پایکت

                                         وقت خواب آید بروبم جایکت

ای فدای تو همه بزهای من

                                      ای بیادت هیهی و هیهای من

این نمط بیهوده می‌گفت آن شبان

                                      گفت موسی با کی است این ای فلان

گفت با آنکس که ما را آفرید

                                       این زمین و چرخ ازو آمد پدید

گفت موسی های بس مدبر شدی

                                   خود مسلمان ناشده کافر شدی

این چه ژاژست این چه کفرست و فشار

                                     پنبه‌ای اندر دهان خود فشار

گند کفر تو جهان را گنده کرد

                                     کفر تو دیبای دین را ژنده کرد

چارق و پاتابه لایق مر تراست

                                     آفتابی را چنینها کی رواست

گر نبندی زین سخن تو حلق را

                                     آتشی آید بسوزد خلق را

آتشی گر نامدست این دود چیست

                                   جان سیه گشته روان مردود چیست

گر همی‌دانی که یزدان داورست

                                    ژاژ و گستاخی ترا چون باورست

دوستی بی‌خرد خود دشمنیست

                                     حق تعالی زین چنین خدمت غنیست

با کی می‌گویی تو این با عم و خال

                                     جسم و حاجت در صفات ذوالجلال

شیر او نوشد که در نشو و نماست

                                      چارق او پوشد که او محتاج پاست

ور برای بنده‌شست این گفت تو

                                       آنک حق گفت او منست و من خود او

آنک گفت انی مرضت لم تعد

                                     من شدم رنجور او تنها نشد

آنک بی یسمع و بی یبصر شده‌ست

                                     در حق آن بنده این هم بیهده‌ست

بی ادب گفتن سخن با خاص حق

                                      دل بمیراند سیه دارد ورق

گر تو مردی را بخوانی فاطمه

                                    گرچه یک جنس‌اند مرد و زن همه

قصد خون تو کند تا ممکنست

                                    گرچه خوش‌خو و حلیم و ساکنست

فاطمه مدحست در حق زنان

                                    مرد را گویی بود زخم سنان

دست و پا در حق ما استایش است

                                    در حق پاکی حق آلایش است

لم یلد لم یولد او را لایق است

                                    والد و مولود را او خالق است

هرچه جسم آمد ولادت وصف اوست

                                     هرچه مولودست او زین سوی جوست

زانک از کون و فساد است و مهین

                                     حادثست و محدثی خواهد یقین

گفت ای موسی دهانم دوختی

                                    وز پشیمانی تو جانم سوختی

جامه را بدرید و آهی کرد تفت

                                    سر نهاد اندر بیابانی و رفت
 

عتاب کردن حق تعالی موسی را علیه  السلام از بهر آن شبان

وحی آمد سوی موسی از خدا

                                        بندهٔ ما را ز ما کردی جدا

تو برای وصل کردن آمدی

                                 یا برای فصل کردن آمدی

تا توانی پا منه اندر فراق

                               ابغض الاشیاء عندی الطلاق

هر کسی را سیرتی بنهاده‌ام

                              هر کسی را اصطلاحی داده‌ام

در حق او مدح و در حق تو ذم

                             در حق او شهد و در حق تو سم

ما بری از پاک و ناپاکی همه

                            از گرانجانی و چالاکی همه

من نکردم امر تا سودی کنم

                           بلک تا بر بندگان جودی کنم

هندوان را اصطلاح هند مدح

                         سندیان را اصطلاح سند مدح

من نگردم پاک از تسبیحشان

                        پاک هم ایشان شوند و درفشان

ما زبان را ننگریم و قال را

                         ما روان را بنگریم و حال را

ناظر قلبیم اگر خاشع بود

                        گرچه گفت لفظ ناخاضع رود

زانک دل جوهر بود گفتن عرض

                    پس طفیل آمد عرض جوهر غرض

چند ازین الفاظ و اضمار و مجاز

                     سوز خواهم سوز با آن سوز ساز

آتشی از عشق در جان بر فروز

                       سر بسر فکر و عبارت را بسوز

موسیا آداب‌دانان دیگرند

                         سوخته جان و روانان دیگرند

عاشقان را هر نفس سوزیدنیست

                         بر ده ویران خراج و عشر نیست

گر خطا گوید ورا خاطی مگو

                        گر بود پر خون شهید او را مشو

خون شهیدان را ز آب اولیترست

                         این خطا را صد صواب اولیترست

در درون کعبه رسم قبله نیست

                        چه غم از غواص را پاچیله نیست

تو ز سرمستان قلاوزی مجو

                         جامه‌چاکان را چه فرمایی رفو

ملت عشق از همه دینها جداست

                       عاشقان را ملت و مذهب خداست

لعل را گر مهر نبود باک نیست

                      عشق در دریای غم غمناک نیست
 

 وحی آمدن موسی را علیه السلام در عذر آن شبان

بعد از آن در سر موسی حق نهفت

                          رازهایی گفت کان ناید به گفت

بر دل موسی سخنها ریختند

                         دیدن و گفتن بهم آمیختند

چند بی‌خود گشت و چند آمد بخود

                       چند پرید از ازل سوی ابد

بعد ازین گر شرح گویم ابلهیست

                  زانک شرح این ورای آگهیست

ور بگویم عقلها را بر کند

                 ور نویسم بس قلمها بشکند

چونک موسی این عتاب از حق شنید

                 در بیابان در پی چوپان دوید

بر نشان پای آن سرگشته راند

                  گرد از پرهٔ بیابان بر فشاند

گام پای مردم شوریده خود

                     هم ز گام دیگران پیدا بود

یک قدم چون رخ ز بالا تا نشیب

                      یک قدم چون پیل رفته بر وریب

گاه چون موجی بر افرازان علم

                        گاه چون ماهی روانه بر شکم

گاه بر خاکی نبشته حال خود

                          همچو رمالی که رملی بر زند

عاقبت دریافت او را و بدید

                            گفت مژده ده که دستوری رسید

هیچ آدابی و ترتیبی مجو

                             هرچه می‌خواهد دل تنگت بگو

کفر تو دینست و دینت نور جان

                             آمنی وز تو جهانی در امان

ای معاف یفعل الله ما یشا

                              بی‌محابا رو زبان را بر گشا

گفت ای موسی از آن بگذشته‌ام

                             من کنون در خون دل آغشته‌ام

من ز سدرهٔ منتهی بگذشته‌ام

                             صد هزاران ساله زان سو رفته‌ام

تازیانه بر زدی اسپم بگشت

                            گنبدی کرد و ز گردون بر گذشت

محرم ناسوت ما لاهوت باد

                           آفرین بر دست و بر بازوت باد

حال من اکنون برون از گفتنست

                           اینچ می‌گویم نه احوال منست

نقش می‌بینی که در آیینه‌ایست

                            نقش تست آن نقش آن آیینه نیست

دم که مرد نایی اندر نای کرد

                           درخور نایست نه درخورد مرد

هان و هان گر حمد گویی گر سپاس

                          همچو نافرجام آن چوپان شناس

حمد تو نسبت بدان گر بهترست

                         لیک آن نسبت بحق هم ابترست

چند گویی چون غطا برداشتند

                         کین نبودست آنک می‌پنداشتند

این قبول ذکر تو از رحمتست

                          چون نماز مستحاضه رخصتست

با نماز او بیالودست خون

                         ذکر تو آلودهٔ تشبیه و چون

خون پلیدست و به آبی می‌رود

                         لیک باطن را نجاستها بود

کان بغیر آب لطف کردگار

                        کم نگردد از درون مرد کار

در سجودت کاش رو گردانیی

                          معنی سبحان ربی دانیی

کای سجودم چون وجودم ناسزا

                           مر بدی را تو نکویی ده جزا

این زمین از حلم حق دارد اثر

                           تا نجاست برد و گلها داد بر

تا بپوشد او پلیدیهای ما

                         در عوض بر روید از وی غنچه‌ها

پس چو کافر دید کو در داد و جود

                         کمتر و بی‌مایه‌تر از خاک بود

از وجود او گل و میوه نرست

                         جز فساد جمله پاکیها نجست

گفت واپس رفته‌ام من در ذهاب

                          حسر تا یا لیتنی کنت تراب

کاش از خاکی سفر نگزیدمی

                             همچو خاکی دانه‌ای می‌چیدمی

چون سفر کردم مرا راه آزمود

                           زین سفر کردن ره‌آوردم چه بود

زان همه میلش سوی خاکست کو

                            در سفر سودی نبیند پیش رو

روی واپس کردنش آن حرص و آز

                             روی در ره کردنش صدق و نیاز

هر گیا را کش بود میل علا

                              در مزیدست و حیات و در نما

چونک گردانید سر سوی زمین

                               در کمی و خشکی و نقص و غبین

میل روحت چون سوی بالا بود

                               در تزاید مرجعت آنجا بود

ور نگوساری سرت سوی زمین

                                     آفلی حق لا یحب الافلین
 

ایا شما با تقوا هستید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

آیا با تقوا هستید؟

اینگونه به خود نگاه کنید و میزان تقوایتان را بسنجید...

عقیق: ﺗﻘﻮﺍ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ فیلم بگیرد ﻭ یک ﻫﻔﺘﻪ هرکاﺭﯼ که کرﺩﻩ ﺍﯾﺪ ﺿﺒﻂ ﺷﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ بگوﯾﻨﺪ که ﺩﯾﺸﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ.

اگر ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ گفتید: ﺍﯼ ﻭﺍﯼ ﺁﺑﺮﻭﯾﻢ ﺭﻓﺖ. که کاﺭﻫﺎﯾﯽ که ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ کرﺩم، ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻘﻮﺍ ﻫﺴﺘﯿﺪ.اﻣﺎ اگر ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﺸﺪﯾﺪ ﻭ گفتید ﻣﺎ که کاﺭﺑﺪﯼ نکرﺩﻩ ﺍﯾم ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﻘﻮﺍ ﻫﺴﺘﯿﺪ.

منبع:اسلام کوئست